Ik zal het nooit meer vergeten. Het moment waarop mijn vader vertelde dat hij voelde dat verdere behandeling geen zin meer had. Ongeloof, woede, onmacht, ontkenning..
Zelfs in de 17 jaar dat mijn vader ziek was, had ik mij niet kunnen voorbereiden op dit akelige moment. Diep van binnen wist ik dat het waar was en dat het zó krachtig van hem was om hierin zijn eigen keuze te maken.
Maar toch, als dochter wil je er alles aan doen om je vader zo lang mogelijk bij je te houden. Ik schoot direct in de ontkenning en was er heilig van overtuigd dat het vast mee zou vallen en hij er zoals altijd wel weer bovenop kwam.
Een hele normale, natuurlijke reactie. Hoe kan je er nou mee instemmen dat je vader snel doodgaat? Aan de andere kant voelt het egoïstisch om in zo'n situatie aan jezelf te denken. Hij kon niet meer de levensgenieter zijn die hij altijd was. Het leven was meer overleven aan het worden en dát gunde ik hem niet.
Terwijl ik hem steeds zieker zag worden, kwam beetje bij beetje het besef:
Ik zal binnenkort mijn vader verliezen...
