Toen mijn vader overleed, groeide er een kindje in mijn buik. De eerste momenten met Liv, al was het onbewust, heeft hij meegemaakt. Soms denk ik dat hij het ergens al wel wist en dat hij daarom zo benadrukte dat ik moet genieten van het leven. Liv was bij het overlijden van mijn vader. Misschien heeft ze iets meegekregen van de spanning en het verdriet, dat weet ik niet en daar heb ik me ook nooit schuldig over gevoeld. We wisten niet dat ik zwanger was en het verdriet mocht en moest er zijn.
Wat was het een enorme golf van gevoelens. Het besef dat ik mijn vader nooit meer ging zien landde al snel en kort daarna wist ik dat ik zijn levenslessen door mag gaan geven aan zijn kleindochter. De dood en nieuw leven, twee dingen die lijnrecht tegenover elkaar staan maar ook weer zo dichtbij elkaar. Ik moest in korte tijd allebei meemaken, dat moest gewoon zo zijn. Ik weet nog niet waarom, maar ik voel dat het een reden heeft.
Het gemis van mijn vader werd zeker niet minder met de komst van Liv. Wel ontstond er naast verdriet ook een plekje voor blijdschap en geluk. Onze wonderbaby. Niet omdat het zwanger worden niet lukte, want dat was totaal niet het geval, maar omdat ze in mij groeide op het meest intense en heftigste moment in mijn leven. Ik stel me vaak voor hoe hij, mijn papa, geweest zou zijn als opa. Ik zie voor me dat hij een superlieve, ietwat overbezorgde opa is die onwijs trots is op elk stapje in Liv haar ontwikkeling, iedereen over haar vertelt en overal ongevraagd foto’s van haar laat zien.
In nog geen half jaar tijd verloor ik de allerbeste vader die ik me had kunnen wensen én werd ik zelf moeder. Als ik me dat bedenk, is het eigenlijk te bizar voor woorden. Hij kan helaas zijn liefde niet meer aan haar geven, maar gelukkig kan ik haar dezelfde liefde geven als die ik ruim 23 jaar bij mijn vader heb mogen voelen. Ik hoop dat zij later net zo naar mij kijkt, als ik naar hem doe. Mijn held, wat hou ik toch oneindig veel van je liefste papa.