Er is al bijna een jaar voorbij. Al bijna een jaar moeten we jou missen en het leven proberen te leven zonder jou, maar altijd met jou in onze gedachten. Ze zeggen dat het went, maar ik merk er nog niks van. Ik mis je nog steeds net zo veel, misschien nog wel meer dan eerst.
Vaak denk ik terug aan de week dat je overleed. Het zal me altijd bijblijven. Wat heb je gestreden. Kanker is echt een enorme strijd, maar je kan er niet tegen vechten. Als dat kon, had je gewonnen. Dat weet ik zeker. Het is een kwestie van puur geluk. Dat geluk heb je lange tijd gehad, maar zelf voelde je heel goed aan dat je dat dat nu niet meer het geval was. Je lichaam was zo op.
Ik vind het soms nog steeds zo onwerkelijk. Hoe kan het dat mijn sterke vader er zo lang nog zo goed uit zag en nog zoveel kon, terwijl zijn lichaam zó ziek was. Ik vind het echt een groot wonder dat je al die jaren nog zo intens hebt geleefd. Soms vraag ik me af hoe het zou zijn als je nog bij ons was. Zou je trots op me zijn? Wat zou je van Liv vinden?
Gelukkig weet ik diep van binnen het antwoord al. Je zou apetrots op me zijn, altijd en onvoorwaardelijk. Dat voel ik nog steeds. Je zou stapelgek zijn op Liv en het liefst elke dag bij ons op de bank zitten om haar te knuffelen. Nu ik zelf moeder ben, waardeer ik nog meer wie jij voor mij bent (geweest) en hoe je mij hebt gevormd tot wie ik nu ben. Sterk, onafhankelijk, positief en over het algemeen gelukkig.
Nu ik schrijf dat ik gelukkig ben, klinkt dat een beetje raar. Hoe kan ik gelukkig zijn, terwijl ik verdriet heb om jou? Ik denk dat het één niet samenhangt met het ander. Ja, ik mis je. Ik mis je enorm. Maar dat neemt niet weg dat ik elke dag wel ergens dankbaar voor ben en lichtpuntjes zoek. Ik denk dat jij dat ook zou doen. Ik denk dat ik je kan missen en tegelijkertijd ook blij kan zijn met wat ik wél heb en heb gehad
